Zbiór 10 polskich pieśni ludowych na tematy żołnierskie Witolda Lutosławskiego, przeznaczonych w oryginale na chór męski a cappella, powstał w roku 1951.Stanowią jedyne utwory na chór a cappella Witolda Lutosławskiego.Publikacja zawiera opracowanie na chór mieszany Pawła Łukaszewskiego.

"12 Melodii ludowych” na fortepian zostało skomponowanych przez Witolda Lutosławskiego w 1945 roku na zamówienie Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. Miniatury te oparte są na melodiach ludowych, pochodzących z różnych regionów Polski. Nasuwa się skojarzenie z utworami Miguela Llobeta, który w swoich kompozycjach gitarowych wykorzystywał katalońskie piosenki ludowe.
Przed kilkunastu laty angielski gitarzysta Julian Bream dokonał transkrypcji " melodii” i prawdopodobnie skonsultował swoje opracowanie z kompozytorem przed ich publicznym wykonaniem. Aranżacje te nie zostały jednak wydane.
Część moich opracowań „Melodii” powstało wiele lat temu, pozostałe - w ostatnich czasach. Niektóre miniatury przetransponowałem do innych niż oryginalne tonacji, wprowadziłem też kilka zmian, aby transkrypcje były wygodniejsze dla gitarzystów. Różnice te nie zmieniają jednak w żaden sposób zamysłu i intencji kompozytora

Publikacja zawiera dwie piosenki dziecinne na głos (ad libitum) i zespół smyczkowy: " Rok i bieda " i " Idzie Grześ ", autorem słów jest Julian Tuwim, a muzyki Witold Lutosławski. Publikacja przeznaczona jest dla początkujących instrumentalistów.

Używając słów Mieczysława Tomaszewskiego, swoimi piosenkami dziecinnymi Lutosławski „dał serię utworów, które weszły w krwiobieg życia muzycznego, wyznaczyły linię obowiązującego poziomu, nadały wysoki ton dziedzinie traktowanej czysto funkcjonalnie. Jest w nich prostota osiągnięta przez koncentrację, nierezygnowanie ze środków, użycie bogatego ich zespołu, ale aluzyjne, liczące na wrażliwość i inteligencję słuchacza. Dołączona płyta CD zawiera akompaniament fortepianowy.

Janusz Wojtarowicz – akordeonista, kompozytor, aranżer, producent muzyczny, autor muzyki teatralnej i filmowej, założyciel i członek akordeonowego zespołu MOTION TRIO. Twórca idei, by trio akordeonowe – niczym kwartet smyczkowy – uczynić klasycznym składem wykonawczym.
Na potrzeby MOTION TRIO zaaranżował dzieła najwybitniejszych polskich kompozytorów, wśród nich: Henryka Mikołaja Góreckiego, Wojciecha Kilara, Grażyny Bacewicz i Witolda Lutosławskiego, które wykonywał wraz z zespołem m.in. w Carnegie Hall w Nowym Jorku, Skirball Cultural Center w Los Angeles, Konzerthaus w Wiedniu, Barbican Centre w Londynie.
Prowadził kursy mistrzowskie na University of Chicago, w Konserwatorium Paryskim, w Royal Academy of Music w Londynie, na festiwalu Red Sea Jazz Festival w Eilat (Izrael).

W "Chantefleurs et chantefables" Witold Lutosławski umuzycznił dziewięć krótkich rymowanek o kwiatach i zwierzętach ułożonych w 1940 roku przez francuskiego poetę Roberta Desnosa (1900 - 1945). Słowo "Chantefables" ("śpiewobajki") Desnos wymyślił dla miniaturowych opowiadań o zwierzętach, ptakach i owadach, a "Chanteflers" ("śpiewokwiaty") dla równie krótkich, lirycznych wierszy o kwiatach. Do poezji Desnosa Lutosławski sięgnął już wcześniej, komponując pieśni na baryton i orkiestrę "Les espaces du sommeil". W onirycznej atmosferze przypominającej surrealistyczne "Przestrzenie snu" (1975) rozpoczyna się również to dzieło - "Pięknością nocy" (La Belle-de-nuit) - kwiatem, który zakwita po zachodzie słońca i dlatego we Francji nosi takie właśnie miano. Muzyka pomaga ujrzeć w wyobraźni obraz sennych marzeń unoszących się do księżyca. Na "Różę" (La Rose) sen sprowadza żar letniego słońca.
Lutosławski przez całe życie deklarował się jako przeciwnik programowości i ilustracyjności w muzyce, a tymczasem w "Chantefleuts et chantefables" malarstwo dźwiękowe jest wręcz uderzające. Z humorem namalowane zostały dźwiękami przede wszystkim cztery zoologiczne portreciki: konik polny, krokodyl, żółw i stado motyli. Konik skacze bez opamiętania, żółw człapie i marzy. Głodny aligator na próżno przywabia apetycznego Murzynka, za to rój 300 milionów motyli wypija mieszkańcom Chatillon filiżankę bulionu.

"Śpiewokwiaty i śpiewobajki” - tak można by przetłumaczyć na język polski oryginalny, francuski tytuł utworu, ale można też inaczej: „Kwiatośpiewy i bajkośpiewy”. Nie znajdując poematu odpowiedniego dla umuzycznienia, Lutosławski po raz kolejny sięgnął do poezji dziecięcej i, również ponownie - po „Les Espaces du sommeil”, do wierszy francuskiego poety Roberta Desnosa. Jego książka zawiera 80 krótkich wierszy o kwiatach, zwierzętach, ptakach i owadach. „Wiersze przeznaczone są dla dzieci - nie mogę tego samego powiedzieć o muzyce mojego cyklu 9 pieśni na sopran i orkiestrę, jakkolwiek ich dziecięcy charakter ma swoje odbicie w napisanej przeze mnie muzyce." [opr.dg]

Cztery sygnały W. Lutosławskiego po raz pierwszy wykonane zostały na koncercie inaugurującym II Festiwal Muzyki Polskiej w 1955 roku. Kompozytor nadał poszczególnym sygnałom tytuły: Motyw własny, Motyw mazowiecki, Motyw z Rzeszowskiego i Motyw z Łowickiego, które określać mają pochodzenie wykorzystanych w nich melodii. Publikacja zawiera partyturę sygnałów.

Publikacja zawiera dziewięciotaktową Fanfare for Cube skomponowaną przez W. Lutosławskiego w 1987 roku. Słowo CUBE w tytule to nazwa zespołu który wykonał utwór. Cube oznacza również sześcian i to w sensie matematycznym. Lutosławski miał za sobą pierwszy roku studiów matematycznych i w ten sposób połączył matematykę z muzyką.

Lista utworów:
Fanfare for Los Angeles Philharmonic (Lutosławski Witold)

Utwór powstał na zamówienie fundacji założonej w 1912 roku przez amerykańskiego przemysłowca H. Ch. Geawemeyera, od której Lutosławski otrzymał wyróżnienia a następnie został jej jurorem. Utwór trwa minutę i jest stylistycznie typowy dla dojrzałego okresu twórczości kompozytora.

Publikacja zawiera Fanfarę- niespełna półminutowy utwór, który Lutosławski napisał na okoliczność srebrnego jubileuszu Uniwersytetu w Lancaster. Utwór efektowny, pełen impetu i energii w bardzo szybkim tempie.

Utwór zatytułowany "Lacrimosa" Witolda Lutosławskiego - wybitnego polskiego kompozytora i dyrygenta. Lutosławski żył w latach 1913 - 1994. Gdy miał 9 lat komponował już pierwsze utwory. Uczył się również gry na skrzypcach i fortepianie, oraz uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Studia muzyczne odbywał w Konserwatorium Warszawskim. Podczas wojny działał jako żołnierz i walczył w obronie ojczyzny przeciwko Niemcom. Do ważniejszych kompzycji z dorobku jego twórczości należą: "Paroles tissées", "Livre pour orchestre", Koncert wiolonczelowy, oraz "Gry Weneckie".

Niniejsze wydanie przedstawia dwie piosenki dla dzieci do słów A. Barto "Muszelka" oraz " Srebrna szybka " na głos i orkiestrę kameralną Witolda Lutosławskiego. Skład orkiestry: flauto, oboe, clarinetti in b I, clarinetti in b II, fagotto, arpa, canto, violino I, violino II, viola, violoncello, contrabbasso. Prosta i łatwa melodia w sposób artystyczny została przedstawiona przez kompozytora, co ma wpływ na odbiór utworów przez dzieci.

Witold Lutosławski (25 stycznia 1913 w Warszawie - 7 lutego 1994 w Warszawie), polski kompozytor współczesny i dyrygent. Syn Józefa Lutosławskiego. Podczas II wojny światowej walczył jako żołnierz przeciwko Niemcom a potem w czasie okupacji grywał w warszawskich kawiarniach w duecie z Andrzejem Panufnikiem. Opracował z nim 200 transkrypcji utworów znanych kompozytorów. Jedną z nich jest transkrypcja 24 kaprysu Paganiniego, która nosi nazwę "Wariacje na temat Paganiniego". Prawie wszystkie kompozycje sprzed i z okresu wojny zaginęły.
Utwór "Muzyka żałobna na orkiestrę smyczkową" składa się z czterech części: Prologu, Metamorfoz, Apogeum i Epilogu. Napisany był ku pamięci Béla Bartóka.

Piosenki dla dzieci Witolda Lutosławskiego zaliczane były przez samego kompozytora do kręgu utworów użytkowych, których wiele powstało w powojennym dziesięcioleciu. Pierwsze piosenki - do słów Juliana Tuwima - pochodzą z roku 1947, ostatnie powstały 12 lat później do słów Janiny Porazińskiej. W sumie skomponował ich 44 łącząc je w cykle lub pozostawiając samodzielnie.Publikacja zawiera partyturę oraz głosy instrumentów i głos wokalny. Dołączona płyta CD zawiera akompaniament orkiestrowy do piosenek.

Lista utworów:
Prelude for Guildhall School Of Music And Drama(Worldes Bliss ne Last no Throwe) (Lutosławski Witold)

Lista utworów:
Recitativo e arioso (Lutosławski Witold)

Wyjątkową pozycję w twórczości dziecięcej Lutosławskiego zajmuje cykl miniatur na sopran i mezzosopran, flet, obój, dwa klarnety i fagot zatytułowany „Słomkowy łańcuszek i inne dziecinne utwory”, a napisany w latach 1950-51 do wierszy Janiny Porazińskiej, Teofila Lenartowicza, Lucyny Krzemienieckiej i do słów ludowych. Jest to wyraźna stylizacja muzyki ludowej o charakterystycznej kolorystyce dźwiękowej. Dołączona płyta CD zawiera akompaniament orkiestrowy.

W 1957 roku 24-letni Henryk Mikołaj Górecki skomponował Sonatę op. 10 na dwoje skrzypiec, którą zadedykował poślubionej dwa lata później Jadwidze Rurańskiej. To wczesne dzieło nosi już znamiona późniejszych arcydzieł jednego z najwybitniejszych XX-wiecznych twórców: Niniejsza transkrypcja na dwie altówki jest wyłącznie przepisaniem dzieła o kwintę niżej, co w żadnym stopniu nie umniejsza jego koncepcji, lecz przydaje mu nieco głębszego brzmienia. W wydaniu podano również propozycję aplikatury.

Piosenki dla dzieci Witolda Lutosławskiego zaliczane były przez samego kompozytora do kręgu utworów użytkowych, których wiele powstało w powojennym dziesięcioleciu. Pierwsze piosenki - do słów Juliana Tuwima - pochodzą z roku 1947, ostatnie powstały 12 lat później do słów Janiny Porazińskiej. W sumie skomponował ich 44, łącząc je w cykle lub pozostawiając samodzielnie. Publikacja zawiera dwie piosenki w opracowaniu na głos wokalny z akompaniamentem orkiestry kameralnej. Dołączona płyta CD zawiera akompaniament orkiestrowy.

Publikacja zawiera krótkie ilustracje muzyczne do słuchowisk radiowych, należące do utworów określonych przez kompozytora jako "muzyka użytkowa", tworzonych przeważnie w latach pięćdziesiątych dla utrzymania rodziny, co nie znaczy, że są banalne lub niewarte poznania. Utwory na flet z fortepianem lub z akompaniamentem harfy.

Lista utworów:
Wariacje na temat Paganiniego (Lutosławski Witold)

Witold Lutosławski: czołowa postać muzyki polskiej ostatnich dziesięcioleci; kompozytor, pianista, także dyrygent, człowiek wybitny, ceniony jako autorytet w dziedzinie muzyki, studiował także matematykę.
Ten popularny utwór przeznaczony jest dla pianistów zaawansowanych.

Lista utworów:
Wróbeleczek (Lutosławski Witold) Pióreczko (Lutosławski Witold)

Pieśni masowe uważano w czasach stalinowskich za muzyczną publicystykę. Żywot ich miał być krótki, lecz budzić miały powszechny rezonans, adresatem ich były zespoły świetlicowe i żołnierskie, chłopi i robotnicy. Chcąc stworzyć repertuar, od końca lat 40. ogłaszano konkursy na takie pieśni. W jednym z konkursów Lutosławski otrzymał (wraz z Tadeuszem Szeligowskim) za pieśń Wyszłabym ja najwyższą nagrodę. Publikacja zawiera dwie pieśni: Zwycięska droga i Śpiew oTarninie