Utwory zamieszczone w tym zbiorze powstały z myślą o dzieciach uczących się gry na fortepianie. Nie były dotąd wydane drukiem, krążą jednak w autorskich odpisach rękopiśmiennych i miały już wiele wykonań - najwięcej przez uczniów Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Juliusza Zarębskiego w Warszawie, której kompozytor był założycielem, dyrektorem i pedagogiem.
W zbiorze zostały one uszeregowane według rosnącej trudności, od Sonatiny C-dur, Jaką mogą grać najmłodsi po kilku miesiącach nauki, po Etiudę tercjową, która pozwoli błysnąć wirtuozerią uczniom najwyższych klas szkoły I stopnia i tym, którzy uczą się juz w szkole II stopnia.
W Sonatinie C-dur nad nutami każdej części kompozytor zamieścił krótki program, który znalazł się również w wydaniu drukowanym. Obok oznaczeń tempa poszczególnych części dodał podobne w treści objaśnienia - nie zamieszczono ich w nutach , nie chcąc uczniowi podpowiadać jak należy interpretować utwór. Podajemy je w tym miejscu, by mogły być wykorzystane przez nauczyciela lekcji.
Część I: Moderato (kotki stąpają ostrożnie, niechętnie, bo mokro)
Część II: Andante (kotki suszą się, przeciągając i mrucząc)
Część III: Moderato (kotki skaczą, koty łażą)
W Preludium z kolei pozostawiliśmy zamieszczone przez kompozytora wskazówki w języku polskim, nie tłumacząc ich na włoski. Jest to okazja do rozmowy z uczniem o włoskich odpowiednikach określeń polskich - Zachęcamy do dopisania w nutach stosownych wyrażeń włoskich.
Zachowany zapis Kanonu, utwori z czasów wojny, urywał się bez wskazówek, czy należy grać go da capo, czy po prostu nagle, bez zapowiedzi przerwać grę. Być może odnajdzie się kiedyś dalszy jego ciąg. Wydając drukiem dodaliśmy zakończenie - takt z półnutami pod fermatą.
Ostatnie przeprowadzenie refrenu Krakowiaka zostało przez kompozytora zapisane odmienną niż na początku artykulacją - sugerujemy zwrócenie uwagi uczniom na konieczność stosownego urozmaicenia wykonania tego fragmentu. Przekładaniec rąk w ostatnich taktach utworu to radosna zabawa w wirtuoza. Pozostawiliśmy te takty w oryginale, rezygnując z możliwego ułatwienia tekstu.
Walc powstał ze wszystkich utworów najwcześniej. W niektórych odpisach rękopiśmiennych kompozytora jest nazywany Jesiennym walcem, w tradycji domowej zaś był znany jako Walc dla Hanii - uczestnicy Lecha Miklaszewskiego, która pobierała u niego lekcje w drugiej połowie lat trzydziestych ubiegłego wieku.