"Autor niniejszej pracy będzie zadowolony, jeżeli w wyniku lektury Czytelnik zyska wiedzę o Zakopanem z okresu życia kompozytora, pozna okoliczności, które związały wybitnego twórcę z Tatrami i Zakopanem, i zamyśli się przez chwilę nad aktualnością wyznawanej przezeń estetyki tatrzańskiej. Być może chwila takiej refleksji pomoże nam pełniej zrozumieć wyryte na pamiątkowym kamieniu Karłowicza, ustawionym w miejscu jego śmierci pod Małym Kościelcem, słowa Horacego: "Non omnis moriar". Wiara w prawdziwość tych słów "nie wszystek umrę" - to nie tylko wiara w trwałość spuścizny artystycznej kompozytora. To także obowiązek zachowania w ludzkiej pamięci osoby Mieczysława Karłowicza - dobrego, szlachetnego i ciekawego człowieka, wielkiego artysty, wybitnego taternika."
[Maciej Pinkwart]
Do książki dołączona jest płyta CD z wystawą multimedialną Mieczysława Karłowicza "Muzyka i Tatry".

Spis treści:
Przedsłowie Droga do muzyki Ewolucja Przygoda z filmem Idee, wartośći, inspiracje Artysta i jego świat Kalendarium życia i twórczości Spis ilustracji

"Zygmunt Konieczny jest artystą niezwykłym. Tak można powiedzieć o każdym artyście, bo przecież niezwykłość jest immanentną cechą twórcy. Jest to prawda z rzędu tych stereotypów, od których zaczyna się zwykle słowa wstępne, dlatego zresztą została przywołana. Co wszakże w przypadku tego właśnie kompozytora znaczy owa niezwykłość? Pomińmy talent, oryginalność, wyobraźnię, jako nazbyt już oklepane oczywistości. Zwróćmy uwagę na jedną z cech: pokorę wobec sztuki. Kompozytor jest człowiekiem niezwykle łagodnym i nieśmiałym, czym zjednuje sobie ludzi, ale co też ludzie niejednokrotnie wykorzystują. W jednym nie idzie na żadne ustępstwa - w tym co dotyczy muzyki. O, wtedy potrafi się uprzeć, co tylko po części jest wynikiem charakteru Koziorożca. Nade wszystko wynika z szacunku dla muzyki."
Leszek Polony i Witold Turdza

Andrzej Nikodemowicz to bez wątpienia jedna z największych osobistości w gronie współczesnych polskich kompozytorów. Jego twórczość na stałe zawitała na rodzimej oraz światowej scenie muzycznej, zajmując własne, niepowtarzalne miejsce. Publikacja jest z jednej strony historią człowieka, który na trwałe wpisał się w polskie życie muzyczne XX i XXI wieku, próbą usystematyzowania i obiektywnego scharakteryzowania jego bogatego dorobku kompozytorskiego, a z drugiej strony subiektywnym spojrzeniem na jego sylwetkę oraz na wybrane utwory kameralne. W pracy zamieszczona jest biografia kompozytora od urodzenia we Lwowie w 1925 roku, młodzieńczość, trudne lata wojenne i powojenne, przez konieczność opuszczenia rodzinnego miasta w 1980 roku na rzecz Lublina, gdzie Andrzej Nikodemowicz dotychczas mieszka i dalej tworzy muzykę. Do prezentacji analitycznej wybrano wąską, ale charakterystyczną i spójną grupę utworów: wczesne kompozycje kameralne Andrzeja Nikodemowicza na skrzypce i fortepian (z lat 40. i 50.) przedstawione w kontekście źródeł jego inspiracji oraz najistotniejszych wydarzeń z jego życia. Są to: Romance, 1947 rok; Kołysanka, 1949 rok; Notturno (Nokturn), 1951 rok; Poeme I, 1955 rok; Poeme II, 1955 rok; Sonata, 1949 rok. Do książki dołączona jest płyta z nagraniami ww utworów kameralnych w wykonaniu Katarzyny Dudy (skrzypce) i Agnieszki Schulz-Brzyskiej (fortepian).

Autorka niniejszej książki Maria Ewa Sołtys – wnuczka Mieczysława i córka Adama Sołtysów – od lat zajmuje się życiem i twórczością swoich wybitnych przodków. Z wykształcenia muzykolog (absolwentka Akademii Muzycznej we Lwowie, studia uzupełniała w Warszawie pod kierunkiem prof. dr. hab. Ireny Poniatowskiej jako stypendystka fundacji Batorego oraz Mianowskiego), jest autorką monografii pt. „Tylko we Lwowie”, „Dzieje życia i działalności Mieczysława i Adama Sołtysów” (Ossolineum 2008) oraz artykułów poświęconych różnym aspektom twórczości wspomnianych kompozytorów, ogłoszonych na łamach rzeszowskiego wydawnictwa „Musica Galiciana”.

Adam Makowicz-gwiazda światowego formatu - jest bohaterem wywiadu rzeki przeprowadzonego przez jego menadżera Marka Strasza. Rozmowy prowadzone na lotniskach tranzytowych, w hotelach i salach koncertowych pomiędzy próbą a koncertem ukazują niezwykłego artystę, który podbił swoją wirtuozerią cały jazzowy świat. Miłośnicy jazzu odnajdą w tej książce opowieści o początkach jego muzykowania w krakowskich klubach studenckich,o współpracy z najwybitniejszymi polskimi artystami jazzowymi,o karierze w Stanach Zjednoczonych.Zwolennicy muzyki klasycznej z pewnością docenią sposób w jaki Makowicz łączy swój styl improwizacji z klasycznym wykonawstwem. Barwne życie i błyskotliwa kariera Makowicza oraz jego recepta na sukces i doskonałe zdrowie będą interesujące dla wszystkich, którzy lubią śledzić losy sławnych ludzi. Książkę uzupełniają wspomnienia jego przyjaciół, m.in.:Piotra Palecznego, Urszuli Dudziak, Janusza Muniaka i Michała Urbaniaka.

Stosunek Szymanowskiego do Chopina i jego dzieł bywał różny i wahał się od fascynacji po lekceważenie. Jednak niezaprzeczalnym pozostaje fakt, że pod wpływem Chopina nastąpiła głęboka przemiana w światopoglądzie artystycznym Szymanowskiego w ostatnim okresie jego twórczości.
Pierwsza praca została napisana dla miesięcznika Skamander (ukazała się w nrach 28 i 29-30 w 1923 r.). Dotyczyła rewizji dotychczasowych poglądów Szymanowskiego na temat Chopina, także próby zwrócenia uwagi na prawdziwą wartość twórczości chopinowskiej, bez oplątywania jej bezkrytycznym, sentymentalnym kultem.
Fryderyka Chopina mit o duszy polskiej to tytuł przemówienia napisanego z okazji uroczystego koncertu Filharmonii Warszawskiej w dn. 16.11.1924 roku w 75-tą rocznicę śmierci Chopina.
W listopadzie 1930 roku Szymanowski wygłosił przemówienie pt. Chopin na akademii zorganizowanej przez Uniwersytet Warszawski z okazji wmurowania tablicy pamiątkowej w gmachu uniwersyteckim, w którym mieszkał Chopin. Autor odniósł się do trwałości i niesamowitej głębi twórczości Chopina, do jej ogromnej wartości dla sztuki w ogóle, wychodząc w ten sposób poza krąg wąskich, muzycznych rozważań.
Ostatnia praca powstała dla paryskiego miesięcznika muzycznego La Revue Musicale do numeru poświęconego Chopinowi, który ukazał się w grudniu 1931 roku (Frédéric Chopin et la musique polonaise moderne; pol. tł. J. Iwaszkiewicz: Fryderyk Chopin a polska muzyka współczesna). Szymanowski podjął temat obecności w utworach Chopina cech tzw. narodowych i tych należących do wielkiej sztuki.

Janusz Gniatkowski, wielka gwiazda polskiej piosenki w latach 50. i 60. XX-wieku. Uwielbiany przez fanów, charakteryzujący się niepowtarzalnym urokiem osobistym, elegancją i fascynującą osobowością estradową. No i ten głos, wyjątkowy, ciepły o dużej skali i sile, i przepięknej barwie, który później wielu wykonawców starało się naśladować. Autorem książki jest Janusz Świąder – dziennikarz od 1969 r. w redakcjach: „Sztandar Ludu”, „Dziennik Lubelski” i „Dziennik Wschodni”, a w latach 1975-1991 również w Polskiej Agencji Prasowej. Autor licznych publikacji w prasie lubelskiej, krajowej (m.in. w „Przekroju” i „Głosie Nauczycielskim”, Magazynie Wyższych Sfer VIP) i zagranicznej (londyńskim, polonijnym Polish Weekly Magazine „Cooltura”, nowojorskim polonijnym „Super Express USA”, amerykańskim dwutygodniku polonijnym „Gwiazda Polarna”) oraz w portalach internetowych – Interia, Wirtualna Polska i kanadyjskim Mówię po polsku. Współpracował owocnie z warszawską agencją komputerową Micro Way Media i Krajową Agencją Prasową i Fotograficzną, a obecnie współpracuje z dwumiesięcznikiem lubelskim „Uroda życia”. W roku 2011, decyzją lubelskiego oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy, został mu przyznany tytuł „Młodego Dinozaura”. Tytułem tym stowarzyszenie obdarza dziennikarzy-emerytów, czynnych zawodowo.
Książka ma na celu: dla starszych – powrót do miłej przeszłości, dobrych wspomnień, którym towarzyszyły piosenki Janusza Gniatkowskiego; dla nieco młodszych – powrót do krainy dzieciństwa; a dla współczesnych przybliżenie postaci tego piosenkarza i być może zafascynowanie Jego osobowością i dorobkiem artystycznym.

Spis treści:
Słowo od autorki Nota bibliograficzna SPOJRZENIA. Romantyk XX wieku Tradycja romantyczna w muzyce Tadeusza Bairda Kilka portretów w tonacji romantycznej Raz jeszcze: Romantyk Baird Ekspozycja. Epizody i ekskursy. Epilog PRZYBLIŻENIA. Pięć kompozycji Wariacje w formie ronda (1978) Concerto lugubre (1975) Jutro (1964–1966) Egzorta (1959–1960) Głosy z oddali (1981) PRZYPOMNIENIA. Cztery wypowiedzi Tadeusza Bairda Czy sztuka może się rozwijać bez tradycji? (1980/81) „Muzyka Szymanowskiego znaczyła dla mnie zawsze bardzo wiele…” (1979) Jak komponowałem Wariacje w formie ronda na kwartet smyczkowy (1979) Odbierając Nagrodę Muzyczną Miasta Kolonii w 1963 roku (1963) LISTY Tadeusza Bairda do autorki (wybór z lat 1977, 1978, 1979) SUPLEMENT Życiorys Tadeusza Bairda Wykaz utworów Tadeusza Bairda (w porządku chronologicznym) Summary Indeks osobowy

Obszerna, bogato ilustrowana monografia nestora muzyki polskiej, wybitnego edytora twórcy Wydania Narodowego Dzieł F. Chopina, pianisty laureata III Konkursu Chopinowskiego, w latach 1949- 2010 jego jurora, a także kompozytora i pedagoga profesora klasy fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie, którą ukończyli pianiści tej miary co Piotr Paleczny, Bronisława Kawalla i in. Niezaprzeczalnym walorem książki jest baza źródłowa, z jakiej korzystała autorka, a są nią m.in. rozmowy przeprowadzone z prof. Janem Ekierem oraz jego wybitnymi uczniami. Publikację uzupełniają liczne aneksy, zawierające wykaz nagrań Jana Ekiera, wykaz jego koncertów, a także spis kompozycji oraz artykułów i prac naukowych, wykaz materiałów filmowych i audycji radiowych z udziałem bohatera książki.

Spis treści:
Słowo wstępne Preludium Pieśń o radości i rytmie Kolizje Genesis Muzyka staropolska Pieśni sakralne Szeroka woda Quasi una fantasja Wykaz utworów Bibliografia ( wybór )

Publikacja w języku angielskim. Prezentowane ilustrowane wydawnictwo Chopin, autorstwa Mieczysława Tomaszewskiego, przygotowane zostało z okazji obchodów 160. rocznicy śmierci oraz 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina. Wprowadza czytelnika w tajniki biografii i twórczości najwybitniejszego polskiego kompozytora i jest adresowane do wszystkich, którym Chopin i jego talent są bliskie, tak w Polsce, jak i za granicą.

Projekt graficzny przygotował prof. Władysław Pluta. Uzupełnieniem tekstu jest bogaty materiał ilustracyjny, obejmujący zarówno reprodukcje i zdjęcia archiwalne, jak też fotografie współczesne, ukazujące miejsca związane z życiem Chopina. Wyjątkowe w swej urodzie zdjęcia ukazują piękno ojczystej ziemi kompozytora.
Publikacja liczy 360 stron i ponad 300 zdjęć. Zdjęcia współczesne przygotowywane zostały przez profesjonalnych fotografików, a reprodukcje dzieł archiwalnych pochodzą między innymi z Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Czartoryskich, Biblioteki Narodowej, Biblioteki Jagiellońskiej, Bridgeman Art Library w Londynie, Tate Gallery i innych.

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

"Można zjawisko, któremu na imię Penderecki nazywać wielorako. I tak też się działo od samego początku i dzieje nadal. Nadawane mu określenia rymują się ze sobą lub rozmijają się, stając przy tym na tym samym lub przeciwnym brzegu. Naprzeciw wyrazom podziwu stają więc anatemy, rzucane również przez tych, którzy wcześniej podziwiali. Bo droga twórcza autora Trenu, Pasji i Raju utraconego ma charakter ekspulsywny. Zmienia się, zaskakując spontanicznością i dynamizmem reakcji na świat i życie. Reakcji będących wyrazem osobowości obdarzonej nie tylko zdolnościami, ale i temperamentem twórczym, i charakterem osobistym o barwie i sile niepowtarzalnej. Nade wszystko - tej niosącej w sobie odwagę bycia sobą. W każdej sytuacji i naprzeciw każdej."
[Mieczysław Tomaszewski]

"Figurujący we wszystkich słownikach i encyklopediach baletowych Leon Woizikovsky to zawsze Polish dancer, danseur polonais, polnischer Tänzer, polskij artist, ballerino polacco. Ten uznany za jednego z najwybitniejszych tancerzy charakterystycznych pierwszej połowy XX wieku i ceniony pedagog zawsze podkreślał swą polską narodowość i fakt ukończenia Szkoły Baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Nie obdarowany w zespołach zagranicznych szczególnymi przywilejami, osiągnął w nich wysoką pozycję tylko dzięki swojemu talentowi, niespożytej pracowitości i szczeremu umiłowaniu tańca, który stał się treścią jego życia.
oderwany we wczesnej młodości od ojczystego kraju, najlepsze lata swego życia przetańczył na obczyźnie, w sławnych, występujących pod rosyjskim szyldem zespołach, przebywał wśród ludzi różnych narodowości, przystosowywał się do wciąż zmieniających się warunków i obyczajów w różnych krajach, tracił kontakt z ojczyzną, stawał się "obywatelem świata". Najwyżej jednak ocenione tam wartości jego sztuki, to właśnie takie cechy polskiego tańca, jak polot, werwa, zamaszystość, żywiołowość, zmienność nastrojów. Poza sceną zaś chętnie przebywał, mimo swej rangi solisty, w towarzystwie polskich koleżanek i kolegów, służąc zawsze pomocą i radą nowym przybyszom".
Irena Turska

"Materiał ten powinien stanowić możliwie najpełniejszą (aczkolwiek niekompletną - mam tego świadomość) monografię tego "kultowego" i kulturotwórczego miejsca, jakim był Krakowski jazz Klub "Helikon". Autorzy wspomnień, osoby bezpośrednio uczestniczące w życiu klubu, dzielą się swoim osobistym, niepowtarzalnym spojrzeniem na tamto miejsce i tamten czas. Dlatego ich relacje zamieściliśmy prawie bez zmian, uważając, ze autor pisząc wspomnienia poświęcił im wystarczająco dużo czasu i uwagi. Staraliśmy się nie ingerować zanadto w składnię ani stylistykę, chcąc zachować własny, charakterystyczny styl wypowiedzi autorów. Zdajemy sobie sprawę z absolutnej wyjątkowości zbieranych materiałów. Relacje i impresje z jednej strony, a archiwalia z drugiej oraz na potrzeby niniejszej książki sporządzona możliwie najpełniejsza lista stałych bywalców Jazz Klubu, pozwalają odtworzyć atmosferę tamtych czasów. Mamy taką nadzieję."
Grzegorz Tusiewicz

Spis treści:
Kołysanka dla Frycka Kochający rodzice Wyjazd rodziny Chopinów do Warszawy Nocne wędrówki małego Frycusia Cudowne dziecko Pierwszy koncert Fryderyka Pierwszy nauczyciel Wesołe wakacje Ostatni koncert w Warszawie Co nam zostało po Fryderyku

Czy Kisiel - krytyk muzyczny stał się obrońcą konserwatywnej twierdzy, czy też wynosił pod niebiosa dokonania awangardy? Czy w ciągu kilkudziesięciu lat swej aktywności zmieniał poglądy wraz z kolejnymi ideami artystycznymi, czy nie wychylił nosa poza swój ulubiony neoklasycyzm? Czym irytował go Penderecki i Wagner, a czym zachwycił Hendrix i Strawiński? Dlaczego Kisiel nie znosił opery i sopockiego festiwalu? Czy muzykę uważał za sztukę autonomiczną, czy też wypełnioną znaczeniami i skojarzeniami? Odpowiedzi nie tylko na te pytania można znaleźć w niniejszej publikacji.

Bajka o Mozarcie jest adresowana do starszych przedszkolaków oraz do czytelników rozpoczynających szkolną edukację. W żartobliwy sposób przybliża ona przyszłym melomanom (i nie tylko) postać jednego z największych kompozytorów w dziejach muzyki Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756-1791). Opowiada o perypetiach artysty, począwszy od jego dzieciństwa aż do czasów, kiedy jako kompozytor i wirtuoz osiągnął największe sukcesy. Zadaniem Słowniczka wyrazów nie zawsze zrozumiałych, umieszczonego na końcu książeczki, jest wprowadzenie młodego czytelnika w realia epoki, w której dorastał Mozart. Dołączona do książki płyta CD z nagraniem oprawionej muzycznie Bajki sprawi, że jej treść stanie się dla dzieci jeszcze bardziej interesująca. CD: Dominika Grzybacz - fortepian Michał Pawełek - klawesyn Błażej Kozłowski - oprawa muzyczna i dźwiękowa.

"Do dziś ktoś odkrywa z niemałym zdumieniem, że to ja skomponowałem muzykę do popularnego serialu, lub na odmianę, że jestem także autorem prac naukowych, które raczej trudno śpiewać na melodię "Deszcze niespokojne" (...). Wielotorowość dawała mi poczucie życiowego bezpieczeństwa. Nie musiałem się czegoś trzymać kurczowo za wszelką cenę, bo mogłem robić z powodzeniem coś całkiem innego. W rezultacie czasem odpuszczałem ważne sprawy lekką ręką i ustępowałem bezkonfliktowo z placu boju. Może byłem zbyt pasywny, by walczyć drapieżnie o swoją pozycję, ale tak mi było dobrze i wcale nie czułem się nieszczęśliwy. Cóż, rzeki płyną różnymi korytami, a los ludzki różnie się układa."
Książka rysuje z grubsza portret Adama Walacińskiego. Z grubsza, bo temat nie jest do końca wyczerpany.

"Mojego Interlokutora poznałam w 1959 roku w legendarnej dziś Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Krakowie przy ul. Warszawskiej 11. Łączy nas wspólne próby chóru i koncerty, które w życiu szkoły odgrywały ważną rolę integrującą, dzieliła różnica wieku - w tym okresie życiowego doświadczenia ogromna.
Po kilku latach spotkaliśmy się w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej i odtąd, choć główną płaszczyzną naszego porozumienia była muzyka, nie brakowało w naszych kontaktach zwykłej ludzkiej sympatii, z upływem czasu coraz głębszej, tym bardziej, że należeliśmy do tego samego pokolenia, które chwilami ze zdziwieniem spogląda na otaczający nas dzisiaj świat...
W niniejszej książce nie ma muzykologicznych analiz kompozycji Marka Stachowskiego ani pełnego opisu Jego drogi twórczej i życiowej. Jest zapis luźnych, niespiesznych rozmów o życiu wijących się meandrami, pełnych przeskoków tematycznych oraz powrotów do głównego wątku, rozmów prowadzonych przy kawie i kremówce przez dwoje ludzi, których połączyła miłość do muzyki, a także blisko pięćdziesięcioletnia zażyłość."
Anna Woźniakowska

Spis treści:
Przedmowa Prolog Dzieciństwo Dojrzewanie Wyjazd Paryż Podróże George Ostatnie lata Komentarze Spis utworów Chopina Bibliografia Indeks utworów Chopina Indeks osób

Ceniony reżyser Michał Znaniecki w szczerej rozmowie z muzykologiem Mateuszem Borkowskim zaprasza do swojego świata, pozwalając nie tylko wniknąć w tajniki warsztatu i rzemiosła, ale także pokazując krok po kroku meandry operowej reżyserii.
Czytelnik ma wyjątkową okazję poznać „od kuchni” złożony proces produkcji opery – od pierwszego otwarcia partytury, aż po premierę, od projektu, aż po jego realizację. Tytułowa „Złota klatka” to próba syntezy twórczej i analiza artystycznych wyborów dokonywanych przez reżysera wychowanego zawodowo w tradycji włoskiego teatru muzycznego. To świadomość artystycznych ograniczeń, jakie nakłada na reżysera libretto, partytura, tradycja i praktyka wykonawcza, ale i odkrycie kryjących się w owej klatce niespożytych możliwości dających poczucie twórczej wolności i zachęcających do dalszych poszukiwań i filozoficzno-estetycznych rozważań.
Paradoks złotej klatki polega na odnalezieniu swobody artystycznej wypowiedzi w granicach wytyczonych przez dzieło muzyczne. Książka jest zarówno autoanalizą twórczości Znanieckiego, jak i pewnego rodzaju podręcznikiem, swoistą „instrukcją obsługi” zarówno dla adeptów reżyserii, widzów, jak i wszystkich zainteresowanych światem opery. Okazuje się, że opowiadanie o operze od podszewki może być fascynujące także dla tych czytelników, którzy nigdy miłośnikami opery nie byli.