Henryk Hubertus Jabłoński urodził się 3 listopada 1915 r. w Gdańsku, zmarł 11 października 1989 r. tamże. Był kompozytorem, pedagogiem i wiolonczelistą. Wychował się w rodzinie gdańskich mieszczan amatorsko muzykujących. Jako kilkuletni chłopiec uczył się gry na fortepianie, skrzypcach, później wiolonczeli. Studia muzyczne podjął w Polskim Konserwatorium Muzycznym Macierzy Szkolnej w Gdańsku (1933-39) w klasie wiolonczeli Kazimierza Wiłkomirskiego. Harmonii i kontrapunktu uczył się u Wernera Schramma, kompozycji u Alfreda Peatscha. Od 1954 r. rozpoczął pracę pedagogiczną w PSWM w sopocie (później Akademii Muzycznej im.Moniuszki w Gdańsku) jako wykładowca instrumentacji i kompozycji. Twórczość kompozytorska Henryka Jabłońskiego jest obfita i różnorodna. W około 500 kompozycjach znajdują się niemal wszystkie uprawiane gatunki i formy muzyczne. Piał utwory symfoniczne (symfonie, suity, uwertury), koncerty na różne instrumenty (wiolonczelowy, skrzypcowy, fletowy, fortepianowy i in.), kameralne, wokalne, wokalno-instrumentalne (kantata, opera) oraz muzykę do filmów, sztuk teatralnych, słuchowiska radiowych; także piosenki, aranżacje i opracowania. Był twórcą skłaniającym się ku estetyce romantycznej. Istotne miejsce zajmuje w jego twórczości harmonika, kolorystyka i bogata inwencja melodyczna.