Capriccio ad Carpaccio jest pierwszym utworem na wiolonczelę napisanym przez Marcina Tadeusza Łukaszewskiego pod kierownictwem Prof. zw. dr. hab. Mariana Borkowskiego. Tytuł utoru nawiązuje do nazwiska włoskiego malarza renesansowego Vittore Carpaccio (ok. 1465-1526), zaliczanego do czołowych mistrzów szkoły weneckiej. Autor pisząc kaprys nie inspirował się wprost którymkolwiek z jego dzieł, myślał natomiast o grze słownej zawartej w tytule. Kaprys jest utworem jednoczęściowym , silnie zróżnicowanym, kontrastowym. Można to zauważyć już na początku kompozycji, mianowicie kontrast dynamiczny i artykulacyjny. podobne kontrasy autor starał się zawrzeć w przebiegu całej kompozycji. Miejsca ruchliwe, energiczne, żywiołowe, przeplatają się z fragmentami kantylenowymi, w których autor pragnął ukazać możliwości pięknego brzmienia wiolonczeli.

DREI NACHTLIEDER, wbrew tytułowi, to utwór jednoczęściowy, w którym można wyróżnić trzy większe ogniwa, przebiegające attacca. Pisząc go, zamierzałem nawiązać do tradycji nokturnu, gatunku utożsamianego głównie z muzyką romantyczną. Nie chciałem jednak nazywać utworu nokturnem, aby uniknąć jednoznacznych skojarzeń. Całość trwa circa 10-12 minut, przebiega w tempie na ogół wolnym umiarkowanym. Zależało mi na wyzyskaniu możliwości barwowych fortepianu, eksplorowanego jednak w sposób tradycyjny, wyłącznie za pomocą klawiatury. Stąd wykorzystanie pełnej skali instrumentu, stosowanie brzmień hybrydowych, np. oktaw kontaminowanych sekundą czy bitonalnych struktur akordowych. Starałem się jednak unikać typowo pianistycznych rozwiązań na rzecz poszukiwania barw i brzmień, bedących często wynikiem połączenia tonalnej i nietonalnej stylistyki. Chciałem uzyskać w ten sposób nastrój skupienia, zamyślenia, głębi, swoistego smutku, to znów dramatyzmu (w miejscach forte). Służą temu liczne skoki, szerokie interwały, kontrasty dynamiczne oraz repetycje określonych struktur, co zbliża utwór miejscami do narracji minimalistycznej. Dominuje myślenie wertykalne, podporządkowane harmonice. Głównym celem jest jednak pogłębienie wyrazu muzycznego, nie zaś popis wirtuozowski w tradycyjnym znaczeniu tego pojęcia.
KLASTERIANA. W tym jednoczęściowym utworze (czas trwania circa 10 minut) pragnąłem wydobyć sonorystyczne możliwości fortepianu, wynikające z użycia wyłącznie różnego rodzaju klasterów. Nie sięgnąłem jednak po sonoryzm totalny, który często wiązał się z notacją beztaktową i fascynacją samym brzmieniem, kojarzonym nierzadko z poszukiwaniem awangardowych jakości kolorystycznych (jak np. gra na strunach, uderzenia w pudło rezonansowe czy preparacja fortepianu). Starałem się zbudować dramaturgię przebiegu i uzyskać siłę wyrazową, stosując w tym celu wyłącznie wspóbrzmienia klasterowe - stąd tytuł utworu. Są to współbrzmienia od kilku dźwięków do wielodźwięków, czasem klastery tzw. ażurowe, klastery chromatyczne i diatoniczne, oparte na skalach modalnych, klastery na białych i czarnych klawiszach oraz ich modyfikacje (np. tremolada, glissanda). Tu, podobnie jak w Drei Nachtlieder, wykorzystuję pełną skalę fortepianu i związane z tym możliwości dźwiękowe, fakturalne i kolorystyczne. Istotne znaczenie przywiązuję do stałej rytmiki, silnie kontrastowanej dynamiki i artykulacji. Powtarzalność i repetycyjność struktur zbliża tę kompozycję do estetyki minimal i repetitiv music. Tytuł może kojarzyć się z cyklem utorów fortepianowych Roberta Schumanna - Kreisleriana. Być może nieświadomie podjąłem dialog z tym dziełem, ale podobieństw (zwłaszcza stylistycznych) miedzy tymi utworami nie należy szukać zbyt głęboko i dosłownie.
Oba utwory napisałem w ramach Podyplomowych Studiów Kompozycji na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, które odbywałem w latach 2012-2014 pod kierunkiem prof.zw.dr. hab. Mariana Borkowskiego, któremu w tym miejscu pragnę wyrazić najgłębsze podziękowania.
Autor- Marcin Tadeusz Łukaszewski

Gibberish @ Babble ; Paweł Gusnar - saksofon, Bogna Dulińska - Fortepian, 26.03.2014 Muzeum Miasta Łodzi
Mała suita - utwór napisany na XXIII Śląski Konkurs Instrumentów Dętych "Drewno dla najmłodszych" 2016 w Dąbrowie Górniczej.

Muzyka o tematyce religijnej stanowi ważny rozdział w polskiej twórczości kompozytorskiej powstałej w latach 1945-200. Twórcy piszący utwory o tej tematyce komponowali dzieła do tekstów religijnych wyrażając w ten sposób własne uczucia religijne, ale także dla zamanifestowania określonej postawy społeczno-politycznej. W różnych okresach, w chwilach trudnych dla Polski, twórczość muzyczna o tematyce religijnej stawała się nośnikiem tradycji, religijności i, niejednokrotnie, podtrzymywała na duchu. Wpisuje się ona zarówno w historię Polski, jak i w historię polskiej twórczości kompozytorskiej. Praca niniejsza podejmuje próbę usystematyzowania zjawisk i tendencji twórczych występujących w utworach na chór mieszany a cappella o tematyce religijnej, napisanych w latach 1945-2000 przez kompozytorów warszawskich. Praca adresowana jest do szerokiego kręgu odbiorców, przede wszystkim do muzykologów i teoretyków muzyki prowadzących badania nad polską współczesną muzyką o tematyce religijnej i polską współczesną muzyką chóralną a cappella, jak również do kompozytorów, chórmistrzów, dyrektorów festiwali chóralnych i chórzystów.