Sonata IX z op. 4 na 2 fagoty i basso continuo (partytura + głosy + faksymilia starodruku)
Buchner Philipp Friedrich

Philipp Friedrich Buchner pierwsze kroki w muzyce stawiał jako członek chóru chłopięcego. W 1634 roku został organistą Barfüsserkirche we Frankfurcie. Prawdopodobnie od roku 1637 (nie później jednak niż od roku 1641) do 1647 działał jako tenor i kapelmistrz w kapeli polskiego magnata Stanisława Lubomirskiego z Wiśnicza, wojewody krakowskiego. Sonata IX na 2 fagoty i basso continuo pochodzi ze zbioru Plectrum musicum op. 4. W niniejszym wydaniu przyjęto zasadę minimalnej ingerencji w tekst źródłowy. Zamiast komentarza krytycznego dołączono faksymilia odpowiednich stron poszczególnych ksiąg głosowych zawierających zapis Sonaty IX. Realizacja basso continuo została zawarta w niniejszym wydaniu ze względów praktycznych. Stanowi ona propozycję opartą na oryginalnym cyfrowaniu oraz siedemnastowiecznych regułach dotyczących akompaniamentu na podstawie basso continuo. Sonaty siedemnastowieczne miały często bardzo szerokie możliwości zastosowania; grano je nie tylko w kontekście świeckim, ale również podczas liturgii. Nie można więc jednoznacznie stwierdzić, jaki instrument klawiszowy powinien być użyty do realizacji basso continuo. Zawarta tu propozycja została napisana z myślą o organach. O ile w przypadku pierwszych czterech sonat przeznaczonych na dwoje skrzypiec, możliwe byłoby użycie basowego instrumentu melodycznego wspierającego linię continuo realizowaną na instrumencie klawiszowym, o tyle w pozostałych sonatach rolę tę pełnią w dużej mierze basowe instrumenty obligato (viola da gamba lub fagot), które zgodnie z siedemnastowieczną praktyką kompozytorską często diminuują lub wręcz dosłownie dublują głos continuo.