Suita na fortepian
Spisak Michał

Cykl utworu składa się z pięciu części: Preludium, Ostinato, Rondino, Chorał, Postludium, i w twórczości Michała Spisaka jest pierwszym przejawem stylizacji neobarokowej. Nawiązanie nie ogranicza się do wyboru formy, ale znajduje się także w sięganiu po techniki kompozytorskie oraz środki wykonawcze znane z praktyki barokowej: imitacje, pochody progresywne, figuracje. Suita pomyślana była pierwotnie na klawesyn, czego wyraźny ślad pozostał w uproszczonej, niezwykle przejrzystej warstwie fakturowej. Poza homorytmicznymi blokami akordowymi w Chorale, dominują układy dwugłosowe. Tradycyjne zależności tonalne, choć wyczuwalne, osłabiane są przez zabieg wymiennego traktowania tercji małej i wielkiej na krótkich odcinkach, charakterystyczny dla stylu Spisaka. Ten kilkuminutowy utwór doczekał się wydania i prawykonania w 1948 roku w Krakowie. Kompozycja od kilkudziesięciu lat cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem wykonawców i jest jednym z utworów składających się na zasadniczy zrąb dorobku muzycznego Michała Spisaka. Autor Suitę dedykował zmarłemu w 1943 roku w pobliskim Laffrey wybitnemu polskiemu eseiście, Bolesławowi Micińskiemu.